De kris van prins Diponegoro

Prins Diponegoro (1785-1855) dacht sinds zijn jeugd al veel na over het leven en het kortstondige bestaan van de mensen op de aarde. Daarom trok hij zich vaak terug in de bergen, zocht de eenzaamheid in de heilige grotten om te mediteren en na te denken. 

Zo verbleef de prins lang in de grot Langse. Terwijl de prins zat de sluimeren, leunend tegen een grote steen zag hij een gouden licht in de vorm van Nai Lara Kidul (de Godin van de zuidelijke oceaan). De godin zei hem: 'Het is de wil van Allah dat Gij tegen de Hollanders zult strijden. De Koran is uw lastbrief. Als wapen ontvangt u een hemelse pijlspits. Houd u gereed, oh prins!' Een bliksemschicht schoot met een donderslag naar beneden en schoot zich in de grote steen. Dit was de op de kris lijkende pijlspits Sarutama. 

Prins Diponegoro trok vol ontzag de pijlspits uit de steen en keerde terug naar zijn Kraton in Tegalreja. De prins riep een goede schede- en handvatmaker bij zich die de opdracht kreeg fraaie kleding voor Sarutama te maken. 

Naar mondelinge overlevering hield Diponegoro heel veel van deze kris, de pijlspits van hemelse oorsprong. Hij droeg het als wapen altijd bij zich. De prins heeft aan veel gevechten deelgenomen en herhaaldelijk werd zijn paard onder hem neergeschoten. Ook zijn lievelingspaard, Kyahi Getaju, zwart met witte voeten, vond de dood. Maar de prins ontkwam. 

In zijn witte priesterkleding, met zijn groene tulband op, was Diponegoro duidelijk zichtbaar voor de tegenstanders. Soms kon hij pas op het laatste moment van zijn vijanden ontkomen. Toch is de prins in die vijf jaren slechts 1 keer in de schouder gewond geraakt. Volgens verhalen had de prins die keer zijn kris niet bij zich. Diponegoro zou zijn heilige wapen tijdelijk hebben achtergelaten bij een heel lieftallig meisje waar hij de liefde mee had bedreven. 

Bron: Keris, Ruud Greve, 1992